profilaktyka

Asertywność- sztuka do opanowania

„Asertywność to umiejętność pełnego wyrażania siebie w kontakcie z inną osobą, czy osobami. Zachowanie asertywne oznacza bezpośrednie, uczciwe i stanowcze wyrażanie wobec innej osoby swoich uczuć, postaw, opinii lub pragnień, w sposób respektujący uczucia, postawy, opinie, prawa i pragnienia drugiej osoby”.

Maria Król- Fijewska

Asertywność – w psychologii  termin oznaczający posiadanie i wyrażanie własnego zdania oraz bezpośrednie wyrażanie emocji  i postaw w granicach nie naruszających praw i psychicznego terytorium innych osób oraz własnych, bez zachowań agresywnych, a także obrona własnych praw w sytuacjach społecznych.  Jest to umiejętność nabyta. Asertywność to coś między uległością, a agresją.

Asertywność w pigułce

• Asertywność to między innymi: umiejętność wyrażania opinii, potrzeb, życzeń, empatia, elastyczność zachowania, stanowczość, umiejętność odmawiania  w sposób nieuległy i nieraniący innych, umiejętność przyjmowania krytyki, ocen i pochwał.
• Osoba asertywna ma jasno określony cel i potrafi kontrolować własne emocje, nie poddaje się łatwo naciskom emocjonalnym innych osób.
• Zachowania asertywne oznaczają pewność siebie i samokontrolę.
• Asertywność wpływa pozytywnie na naszą samoocenę i dobre samopoczucie ponieważ dbamy o własne potrzeby.
• „Asertywność to kontakt, w którym mówisz co czujesz nie obrażając innych”- Maria Popkiewicz- Ciesielska.
• Asertywność to nie tylko stanowcze odmawianie, to postawa życiowa dojrzałego człowieka. 
• Asertywność obejmuje także zachowania niewerbalne (na przykład gesty, mimikę). Inni mają okazję doświadczenia, kim jesteś naprawdę.
• Asertywność to szanowanie granic innych ludzi.
• Asertywny  człowiek  mówi wprost o swoich uczuciach bez obrażania innych.

Warto o tym pamiętać - pedagog szkolny

Skuteczne uczenie gwarantem sukcesu?

Każdy Rodzic chce, aby jego dziecko osiągnęło sukces w szkolnej karierze. Jak tego dokonać podpowiadają nam najnowsze badania naukowe.

Uczenie się jest procesem zdobywania wiadomości, umiejętności i nawyków, silnie związanym z pamięcią. Nie jest ono możliwe bez udziału pamięci. To, czego się uczymy, najpierw przechowujemy w pamięci krótkotrwałej. W niej informacja jest zapamiętywana od kilkunastu sekund do kilkudziesięciu minut. Poprzez powtórki i utrwalanie, informacje przechodzą do pamięci długotrwałej, gdzie stanowią naszą wiedzę.

Półkule ważna rzecz

Człowiek posiada dwie półkule mózgowe odpowiedzialne za różne obszary wiedzy i umiejętności. Zintegrowana praca obu półkul ułatwia uczenie się i zapamiętywanie. Powszechnie uważa się, że w lewej logicznej znajdują się ośrodki mowy, logicznego, racjonalnego myślenia, wspiera ona liczenie, czytanie. Z kolei prawa odpowiada za emocje, kojarzenie, pomysłowość, twórczość, wyobraźnię, intuicję.

Wydajność mózgu znacznie wzrasta kiedy jesteśmy umiarkowanie pobudzeni. Badania wykazują, że stanem umysłu, w którym myślenie odbywa się za pomocą zarówno prawej jak i lewej półkuli są fale alfa.

Aby mózg pracował w stanie alfa wystarczy posłuchać muzyki relaksacyjnej, wykonać kilka ćwiczeń oddechowych czy skorzystać z wizualizacji.

By nauka była efektywna warto zadbać o pozytywne nastawienie, odpowiednią motywację, świadomość, że chcę się uczyć. Niczego nie zapamiętamy będąc pod wpływem silnego stresu lub doświadczając ból.

Najlepszym sposobem osiągnięcia sukcesów w nauce jest wiara w swoje możliwości i poczucie własnej wartości.

Jednym z najbardziej skutecznych metod wspomagania swojej pamięci jest robienie notatek. Według badań kiedy piszemy odręcznie, zapamiętujemy lepiej niż używając klawiatury komputera.

Trzy fazy uczenia się:

1. Aktywizacja, wprowadź swój umysł w stan gotowości, skoncentruj się,
2. Informacja, bądź skupiony na tym, czego się uczysz, intensywnie pracuj,
3. Odpoczynek, po skończeniu nauki lub przyswojeniu partii materiału odpręż się, aby zregenerować siły.

Wyznacz sobie czas w ciągu dnia przeznaczony tylko na naukę. Wybierz te pory dnia, w których masz najwięcej energii, łatwo się koncentrujesz, najlepiej w godzinach 8.00 do 12.00 oraz 17.00 do 20.00.

Jeśli uczysz się co dzień przez kilka minut, odniesiesz lepsze rezultaty, niż poświęcając na to wiele godzin raz w tygodniu.

Ucz się małych części materiału, ale za to rób to częściej i regularnie. Powtarzaj w myślach lub na głos- jest to skuteczne, ponieważ włącza się do nauki zmysł słuchu i lepiej się skupiamy. W ten sposób zwiększamy też możliwości własnej pamięci.

Rozpoznaj swój styl uczenia się

Uczenie odbywa się za pomocą wszystkich zmysłów. Zazwyczaj jeden z nich jest jednak dominujący.

Badania wskazują, że wśród uczniów są

30% wzrokowcy

15% słuchowcy

15% dotykowcy

15% kinestetycy

Wzrokowcy

• Lubią czytać, oglądać rysunki,
• Utrzymują porządek w swoim otoczeniu,
• Sporządzają staranne notatki,
• Uczą się poprzez patrzenie, czytanie i oglądanie,
• Chętnie robią notatki.

Słuchowcy

• Poznają za pomocą słuchu,
• Lubią słuchać opowieści,
• Mogą mieć problemy z ortografią – piszą tak, jak słyszą,
• Uczą się poprzez słuchanie,
• Zabierają głos i chętnie się wypowiadają.

Dotykowcy

• Uczą się poprzez dotyk,
• Chętnie piszą i rysują,
• Biorą do rąk pomoce naukowe,
• Angażują się w doświadczenia na konkretach.

Kinestetycy

• Występuje aktywność ruchowa- stukanie w ławkę, wiercenie się. Częsta zmiana pozycji.
• Nie lubią czytać, słuchać,
• Charakteryzuje ich nauka poprzez działanie,
• Pismo ich może być mało czytelne.

Trening czyni mistrza

Do dyscyplin wspomagających naukę należą:

• Ping- pong,
• Tenis ziemny,
• Bieganie,
• Taniec,
• Spacer, nordic walking,
• Piesze wędrówki,
• Koszykówka, siatkówka,
• Aerobik,
• Sztuki walki.

Menu dla małego Einsteina

• Jagody, jeżyny, maliny,
• Orzechy włoskie, pestki dyni,
• Banany,
• Awokado,
• Winogrona,
• Pieczywo razowe,
• Płatki owsiane,
• Brokuły, szpinak,
• Łosoś,
• Oliwa z oliwek,
• Papryka – wszystkie kolory,
• Pomidory.

                    Życzę powodzenia  -  pedagog szkolny

Czym tak naprawdę jest stres?

Reakcja psychologiczna i fizjologiczna organizmu na przeciążenia, zagrożenie, nowe sytuacje oraz silne bodźce, która powoduje wzmożone zdenerwowanie oraz przyspieszone bicie serca, potliwość, bóle głowy, suchość w ustach itp. Optymalny poziom stresu jest potrzebny do efektywnego funkcjonowania człowieka- mobilizuje, zwiększa energię, natomiast zbyt niski powoduje apatię, spadek motywacji, a nadmierny lub długotrwały może wywołać skutki niepożądane- niepokój, niezdolność do skutecznego działania, drażliwość oraz płaczliwość (Kupisiewicz Cz., Kupisiewicz M., 168) .

Stres może być krótki lub długotrwały.

Stres to stan organizmu wywołany przez pobudzenie go nieobojętnymi bodźcami stresorami; bodźcem takim może być zarówno zaatakowanie organizmu przez bakterie, jak i silne przeżycie psychiczne. W pierwszej fazie stresu zwykle występuje reakcja obronna, polegająca na mobilizacji sił organizmu, w dalszej fazie lub przy silnym stresie w organizmie pojawiają się zaburzenia (Okoń, str.194).

 „Stres- brzmi groźnie?”

Czasem w poukładanym życiu bywa tak, że spotyka nas coś nieoczekiwanego, zaskakującego. To, jak reagujemy na te nagłe sytuacje zależy od wielu czynników- od naszej osobowości, postawy, od środowiska, w którym przyszło nam żyć i wsparcia psychicznego, jakie od innych otrzymujemy, od systemu wartości jaki wyznajemy.

Stres może być wywołany przez różne sytuacje i wydarzenia na przykład; dla małego dziecka stresem jest opuszczenie bezpiecznego domu i pójście do przedszkola, szkoły, dla jednych matura, dla innych zawarcie małżeństwa, samotność też może wywołać stres, dla niektórych stresem może stać się rodzaj wykonywanej pracy, dla wielu ludzi  stresem może być poważna choroba, dla innych śmierć bliskich.

Stres dziecięcy

Wszyscy cierpią z powodu stresu. Maluch cierpi z powodu stresu nie mniej dotkliwie niż człowiek dorosły.

Organizm dziecka reaguje inaczej. Jednak zarówno psychika, jak i ciało malucha, obciążone silnym stresem, wołają o pomoc.

Z powodu przedłużającego się stresu dziecko mogą trapić pozornie banalne dolegliwości: częste przeziębienia, bóle brzucha, biegunka, swędzenie skóry, koszmary senne, moczenie nocne, tiki nerwowe itd.. Silny lub długotrwały stres odbija się także na jego zachowaniu: staje się ono małomówne, przygaszone, niemal „niewidoczne” albo wręcz przeciwnie- bardziej niż dotychczas kapryśne, stawiające ciągle nowe żądania, płaczliwe i agresywne. Niepokojące zmiany w zachowaniu lub pogorszenie się samopoczucia dziecka może nastąpić nagle albo stopniowo narastać.

Rady dla rodziców:

Nie wypytuj dziecka uparcie, dlaczego jest takie smutne. Raczej słuchaj tego, co samo ma ci do powiedzenia.

Staraj się spędzać ze swym dzieckiem więcej czasu. Zróbcie coś razem- wyjdźcie na spacer, zagrajcie w jakąś grę.

Porozmawiaj z dzieckiem, poczytaj mu książkę. Bądź z nim.

Rady dla dzieci:

• Postaraj się nie brać sobie wszystkiego do serca, zachowaj dystans. Doświadczony pedagog powie, że nie można się przejmować rzeczami, na które nie mamy wpływu.
• Ucz się odpoczywać, relaksować. Słuchaj odgłosów natury, spokojnej muzyki relaksacyjnej, ucz się prawidłowo oddychać, przyjrzyj się emocjom.
• Jeśli potrafisz, módl się. Modlitwie towarzyszy skupienie, wyciszenie, lepsze samopoczucie i wzmocnienie układu odpornościowego. Z badań naukowych wynika, że jednym z elementów chroniących nas, na przykład przed uzależnieniami są właśnie właściwe praktyki religijne i …nasza wiara.
• Aktywność fizyczna i zdrowe odżywianie, pełne witamin i tych wszystkich cennych rzeczy J często są źródłem naszego dobrego samopoczucia.

Czasem stres może nie być zły

Nie każdy stres jest szkodliwy. Niektóre jego rodzaje są nieodłączną, a nawet niezbędną częścią życia- utrzymują umysł w stanie aktywności, mobilizują ciało do wysiłku, sprawiają, że człowiek nie traci motywacji do działania.

Kilkuletnie dziecko chętnie słucha baśni, które wywołują w nim strach, wesołość lub smutek, z ochotą podejmuje rywalizację z kolegami, ścigając się na rowerach, występuje przed dużą publicznością, pisze klasówki. Tym wszystkim przeżyciom towarzyszy stres. Stres można powiedzieć- „kontrolowany”.

To przyprawa nadająca smak życiu. Pod jednym wszakże warunkiem: że nie przekracza pewnego poziomu.

BIBLIOGRAFIA:

Encyklopedia rodzice i dzieci, Park, Bielsko- Biała 2002,

Kupisiewicz Cz., Kupisiewicz M., Słownik pedagogiczny, Wydawnictwo PWN, Warszawa 2009.

Okoń W., Słownik pedagogiczny, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1992.

Pedaogika i psychologia, zagadnienia, pojęcia, terminy, Buchmann, Warszawa 2006.

Strelau J., Jurkowski A., Putkiewicz Z., Podstawy psychologii dla nauczycieli, Warszawa 1975, Państwowe Wydawnictwo Naukowe.

Przybylak Z., Samouzdrawianie relaksem i autosugestią, Jak poprawić zdrowie fizyczne i psychiczne, Agencja Wydawnicza Comes, Lidia i Andrzej Skarżyńscy.

mgr Renata Buchcic

pedagog szkolny

  Dokąd prowadzi nękanie? – zastanówmy się razem i reagujmy na wszelkie przejawy takiego postepowania.

Cyberprzemoc (cyberbullying) - to zjawisko nękania, zastraszania, poniżania, grożenia czy wyśmiewania innych osób za pośrednictwem Internetu i telefonów komórkowych.

Cyberprzemocą jest również rozpowszechnianie nieprawdziwych informacji na czyjś temat, zamieszczanie w Internecie filmików oraz obraźliwych fotomontaży zdjęć bez zgody osoby na nich uwiecznione.

Czym jest cyberprzemoc?

W czym może się przejawiać?

Jakie przynosi konsekwencje dla ofiary i dla sprawcy?

Jak jej przeciwdziałać?

Jak reagować i gdzie szukać pomocy, gdy padnie się ofiarą tego zjawiska?

Konsekwencje hejtu w Internecie

Hejtowanie w sieci niesie za sobą wiele poważnych konsekwencji. Ofiary hejtu zmagają się z zaniżoną samooceną, często nawet wpadają w depresję. A do czego to może prowadzić... wszyscy wiemy.

Najlepszą metodą jest ignorowanie złośliwych komentarzy i odcinanie się od toksycznych znajomości. Komentarze hejterów w mediach społecznościowych można usunąć, warto zablokować możliwość dodawania wpisów pod danym postem. Umieszczanie obraźliwych komentarzy w sieci nie jest bezkarne. Hejt może wiązać się z karą w postaci grzywny lub nawet pozbawienia wolności. Chodzi o zachowania, które przekraczają granice wolności słowa. Spore znaczenie ma więc zgłaszanie hejtu. Przestępstwa zniesławienia są ścigane z oskarżenia prywatnego.

Osoba obrażona ma prawo wykonać zdjęcia lub zrzuty ekranu i przedstawiać je jako dowód w sprawie. Warto pamiętać, aby zapisać daną stronę i jej adres url, ponieważ hejter może usunąć swój wpis. Ponadto  sprawę można zgłosić administratorowi danej strony lub serwisu.

Hejt może przybierać formę stalkingu, czyli prześladowania drugiej osoby lub grupy społecznej. W przypadku zjawiska hejtu spore znaczenie ma profilaktyka. Ma ona na celu zwiększenie społecznej świadomości w tematyce nienawiści oraz nauczenie młodych ludzi reagowania na hejt i tego, jak pomagać innym w trudnych sytuacjach.

STALKING - uporczywe nękanie osoby lub jej bliskiego, które wzbudza u niej poczucie zagrożenia lub istotnie nasza jej prywatność. Może przybrać formę stalkingu internetowego, polegającego na podszywaniu się pod inną osobę, wykorzystaniu jej wizerunku lub innych jej danych osobowych w celu wyrządzenia jej szkody.

W szkole najczęstszym aktem przemocy rówieśniczej jest nękanie, które w angielskim języku określane jest jako BULLYING. Nękanie jest wykorzystywaniem słabszych przez silniejszych. Sprawca ma nad ofiarą przewagę. Może to być przewaga siłowa lub społeczna. Sprawcą może być jedna osoba lub grupa osób. Często polega na groźbach, wyśmiewaniu, obgadywaniu, wykluczaniu, zawstydzaniu, zastraszaniu, szantażowaniu, powtarzającym się okrucieństwie czy też zmuszaniu ofiary przemocy do robienia, wbrew jej woli, tego czego chce sprawca.

BULLYING CZYLI NĘKANIE

„należy przez to rozumieć jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste osób (…), w szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą”.

W szkole najczęstszym aktem przemocy rówieśniczej jest nękanie, które w angielskim języku określane jest jako BULLYING. Nękanie jest wykorzystywaniem słabszych przez silniejszych. Sprawca ma nad ofiarą przewagę. Może to być przewaga siłowa lub społeczna. Sprawcą może być jedna osoba lub grupa osób. Często polega na groźbach, wyśmiewaniu, obgadywaniu, wykluczaniu, zawstydzaniu, zastraszaniu, szantażowaniu, powtarzającym się okrucieństwie czy też zmuszaniu ofiary przemocy do robienia, wbrew jej woli, tego czego chce sprawca. O nękaniu mówimy wtedy, kiedy te sytuacje się powtarzają, w przypadku jednorazowych aktów przemocy nie mamy jeszcze do czynienia z nękaniem.

Nękanie z reguły przybiera jedną z czterech form:

1. Odnoszenie się w sposób niemiły do kolegów, rozpowszechnianie plotek, wykluczanie, dręczenie, dokuczanie;
2. Fizyczne popychanie, kopanie, uderzanie, szturchanie i stosowanie każdej innej formy przemocy fizycznej;
3. Przezywanie, szydzenie, wyśmiewanie, zastraszanie, zawstydzanie;
4. Nękanie przez telefon, smsy oraz za pomocą internetu: groźby, nieprzyzwoite treści, podszywanie się pod daną osobę, zamieszczanie zdjęć bez zgody zainteresowanego itp.

Nękanie lub inne formy przemocy mogą dotyczyć każdego, niezależnie od jego wyglądu, umiejętności, zdolności czy sprawności fizycznej. Niektóre osoby mogą wyglądać lub zachowywać się tak, że inni częściej im dokuczają, jednak to nie one są za to odpowiedzialne.

Konsekwencje przemocy ponoszą wszyscy uczestnicy takich sytuacji. Ofiary przeżywają trudne emocje – poczucie poniżenia i upokorzenia, wstyd, lęk, rozpacz i smutek. Długofalowe skutki dla ofiar to obniżona samoocena i problemy społeczne – trudności w nawiązywaniu kontaktów, skłonność do izolacji.

Mobbing- Przemoc psychiczna, inaczej słowna - to gwałt emocjonalny, terror oraz szantaż, zadawanie niewidocznych gołym okiem dotkliwych ran psychicznych.

Termin mobbing (z ang. mob- tłum, zbiorowisko) został użyty po raz pierwszy przez szwedzkiego lekarza i psychologa - Heinz Leymanna, w latach osiemdziesiątych XX wieku. Obecnie, terminem tym określamy powstanie wokół pewnej osoby atmosfery zagrożenia, której celem jest wyeliminowanie jej z życia społecznego, lub z grupy koleżeńskiej, przy czym taktyka stosowana przez członków grupy może być różnorodna, i obejmować zachowania od szykanowania, obmawiania, szantażu czy izolowania, aż po przemoc fizyczną (np. popchnięcie, bicie,). Zdarza się, iż przybiera ona jedynie postać wrogich gestów czy grymasów.

Rozważne korzystanie z tego medium wydaje się wobec tego ważne. Dlatego warto się zastanowić nad kilkoma kwestiami i wziąć sobie do serca rady, przygotowane przez Facebooka i MediaSmarts:

Zawsze, gdy dzielisz się informacjami na swój temat – niezależnie od tego, czy chodzi o zdjęcie, film czy dane osobowe, takie jak numer telefonu lub adres – pamiętaj, że w którymś momencie mogą je zobaczyć osoby, którym nie chcesz ich ujawniać.

Pamiętaj też, że udostępnianie materiałów pod wpływem silnych emocji – gniewu, smutku lub podekscytowania – nie jest najlepszym pomysłem.

Najpierw uspokój się, a następnie pomyśl, czy naprawdę chcesz coś udostępnić.

Zadaj sobie następujące pytania:

Czy chcę, aby inni widzieli mnie w ten sposób?

Czy ktoś mógłby to wykorzystać, aby mi zaszkodzić?

Czy zmartwi mnie, jeśli ktoś udostępni to innym osobom?

Jaka jest najgorsza rzecz, która może się stać, jeśli to udostępnię?

Zjawisko mobbingu charakteryzuje są następującymi cechami:

• dokuczanie ma ciągły charakter,
• trwa przez stosunkowo długi czas (minimum pół roku),
• ofiara mobbingu oraz osoby stosujące przemoc, nie są w równej sytuacji,
• mobbing dotyczy sytuacji, w których dręczyciel i ofiara często się widują oraz gdy jest to ukrywane przed otoczeniem (dręczenie występuje tylko wtedy, gdy ofiara znajduje się w towarzystwie dokuczających jej osób),
• zwykle rozpuszczane są pogłoski o tym, że ofiara jest niezrównoważona psychicznie i że "są z nią problemy",
• mobbing ma charakter celowego działania (może jednak być nieuświadomiony),
• celem mobbingu jest eliminacja ofiary, często przez popsucie jej opinii w jej środowisku.

Mobbing to:

• poniżanie i zastraszanie
• prześladowanie
• narzucanie własnego zdania, własnych i norm racji
• cyniczne szydzenie
• kpienie i wyśmiewanie
• wymuszanie pewnych zachowań, by osiągnąć tylko własne korzyści, lecz przede wszystkim aby utrzymać ofiarę w i poczuciu bezsilności

Wyobraźmy sobie następującą sytuację:

„Grupka ciepło ubranych bawi się na dworze, gdy nagle jeden z chłopców zrywa z głowy chłopcu czapkę. Kiedy chłopiec pokrzykując ucieka trzymając swoją zdobycz, ofiara wybryku rusza za nim w pościg. Gdy wydaje się, że już go dogonił, uczeń rzuca czapkę w kierunku innego dziecka. „Zabawa” zmienia więc kierunek. Czapką, przechodzi od jednego, do drugiego dziecka. Chłopak upadając „przecina” sobie łuk brwiowy. Reszta dzieci świetnie się bawi”.

W powyższej sytuacji, w nieświadomy sposób, dzieci stwierdzają, że:

• dręczenie drugiego człowieka może być źródłem niezwykłej zabawy i przyjemności,
• ich zachowanie takie sprzyja integrowaniu się z resztą grupy,
• kary za takie zachowanie nie są dotkliwe,
• należy robić wszystko, by nie znaleźć się w roli wykluczonego dziecka.

Takie doświadczenia i postawy z wczesnego okresu życia, można odnaleźć także w grupach starszych wiekowo. W sytuacji, gdzie zdecydowana większość członków danej grupy stosuje wobec tej samej jednej osoby (lub dwóch czy trzech) terror psychiczny trwający nieprzerwanie przez jakiś dłuższy czas, wtedy ma miejsce zjawisko mobbingu.

Wyśmiewanie, wyszydzanie, izolowanie, długotrwałe nękanie aż w końcu wykańczanie psychiczne dziecka przez jego rówieśników ma miejsce zazwyczaj przy jakimkolwiek braku reakcji ze strony nauczyciela, gdyż dużo łatwiej zauważyć skutki pobicia, niż fakt, że osoba jest szykanowana przez klasę, atakowana złośliwymi plotkami czy docinkami.  

Początki takiego "rówieśniczego terroru" są na ogół niewinne i mają miejsce już w pierwszych klasach szkoły podstawowej. Dzieci instynktownie czują, kto z nich jest potencjalną ofiarą i piętnują kujona, głupka, jąkałę, kapusia czy też tchórza. Z takimi osobami nikt nie chce się bawić na przerwach czy siedzieć razem z nimi jednej w ławce. Taki właśnie początek ma proces stygmatyzacji; na początku dziecko zostaje naznaczone przez swych rówieśników jako odmienne, aż samo zaczyna myśleć o sobie w ten sposób. Ofiara zawsze wyróżnia w grupie jakąś cechą: np. ubiorem, budową, wiedzą. Zdarza się, że jest to chore dziecko. Socjolodzy zaobserwowali, iż ofiarą mobbingu może stać się zarówno dziecko agresywne i aroganckie, mające trudności z nauką oraz lekceważące środowisko szkolne, jak i ktoś wyprzedzający rówieśników swoją intelektualną dojrzałością. Powodem tego jest fakt, iż jakakolwiek "inność" zawsze będzie budzić niechęć i strach u większości ludzi. Przemocy często poddawane są też dzieci psychiczne słabsze, które nie potrafią stosować przemocy w stosunku do innych. Cechą charakterystyczną dla ofiar mobbingu jest nieznośna skłonność do spoufalania się; zwykle są to osoby stale się kompromitujące, poruszające w niezręczny sposób lub też należące do typu tzw. "odpychających karierowiczów". Ofiary przemocy psychicznej zazwyczaj starają się ukryć fakt bycia krzywdzonym kontynuując dokładnie te zachowania, które przez większość odbierane są jako pretekst do kolejnych szyderstw.

Jednostki stosujące mobbing przeważnie nie mają poczucia winy; sprawcy przemocy często nie poczuwają się do odpowiedzialności za swe postępowanie, a ich argumentacja zazwyczaj opiera się na spostrzeżeniu, że "wszyscy zachowują się przecież podobnie, i nikt nie ma do tego żadnych pretensji". Inicjatorzy szkolnego terroru na ogół mają silna potrzebę dominacji przy jednoczesnym niskim poziomie empatii; często działają w grupie, gdzie występuje przyjazne dla nich zjawisko rozmywania się odpowiedzialności.

Do negatywnych następstw mobbingu zaliczyć można:

• choroby psychosomatyczne, takie jak: schorzenia układu pokarmowego i żołądka, migrena, napięcie mięśni, słaba odporność na infekcje
• nerwice
• choroby psychiczne
• fobie szkolne
• samobójstwa

W dzisiejszych szkołach niewielu nauczycieli stara się stymulować młodzież do nazywania oraz wyrażania własnych uczuć, a i w środowisku domowym brakuje ciągle czasu na ważne rozmowy, w trakcie których dzieci mogłyby opowiedzieć o dręczących je problemach i związanych z nimi uczuciach, co jest powodem tego, iż ma spore trudności z wyrażaniem własnych stanów emocjonalnych. Zjawisko występowania przemocy w szkole i wśród rówieśników jest tak stare jak i sama szkoła, jednak z tą różnicą, iż stale zmieniają jego uwarunkowania oraz formy. Ta właśnie zmienność, tak trudna do przewidzenia, utrudnia wprowadzanie uniwersalnych metod profilaktyki przemocy i brutalności oraz zwalczania jej w społecznościach uczniowskich.

Opracowała     mgr Renata Buchcic

pedagog szkolny

Zagrożenia związane z pracą w Internecie –   materiały dla Rodziców

Uczniowie, korzystając w większym zakresie z dostępu do komputera z Internetem przy braku nadzoru rodziców (często pracujących zdalnie) mogą być narażone na różnego rodzaju niebezpieczeństwa w sieci. Rodzice powinni więc przestrzec i zabezpieczyć dzieci przed niebezpieczeństwami związanymi z korzystaniem z Internetu.

Jakie zagrożenia dotyczą dzieci?

Otóż przede wszystkim dziecko może być narażone na niebezpieczeństwo w wyniku udostępnienia swoich danych osobowych nieuprawnionym, kontakt z oszustami czy też nieświadomy udział w działaniach niezgodnych z prawem.

Dlatego rolą rodziców jest:

• uświadomienie dzieciom w jaki sposób korzystać  z sieci,
• wyjaśnienie jakich zachowań unikać,
• uprzedzenie jakie mogą być skutki niewłaściwych zachowań.

Wskazówki dla Rodziców: